Omdat we bang waren geen parkeerplek te kunnen vinden en uren te moeten wachten bij de ingang, besloten we om eerst een shoppingmall te bezoeken omdat het tijd werd dat Marion haar boodschappen moest doen. Het weer was geweldig: zeker 25 graden met een warme föhn en in de mall was het heerlijk toeven. Mooie winkels met genoeg te koop maar helaas niet wat er gezocht werd...Annemiek had een leuke ontmoeting met een verkoopster die aan haar neus zag dat zij quiltster was en het daaruit voortvloeiende gesprekje was allerhartelijkst. Na een kleine lunch togen we dan naar Paducah, naar de tentoonstelling. De auto kon heel dichtbij geparkeerd worden en bij de ingang stond geen wachtrij dus ook de entreekaarten hadden we al rap in ons bezit. De eerste locatie stond vol met winkeliers. Je kunt het je niet zo gek bedenken of het was er: goedbedoelde quilttools, van stempels, rulers, tasjes tot matjes, patronen en natuurlijk stoffen in alle kleuren en uitvoeringen. En mijn hemel, wat was het er warm...Zo hier en daar ook een paar quilts, maar dan wel hele grote.

Na rondgekeken te hebben gingen we met een speciaal busje naar de tentoonstellingsruimte. En daar was het ons natuurlijk om begonnen: quilts, quilts en nog eens quilts. Groot, groter, grootst... In de catalogus worden er meer dan 1600 omschreven en daar moet je wel de tijd voor nemen. Die hebben we dus niet allemaal gezien, maar er komt nog een dag! Opvallend veel Japanse quilters hebben hun kunststukken ingestuurd; de meeste waren Baltimore quilts met priegelige kleine steekjes door hele smalle vingertjes. Deze zijn met de hand genaaid en gequilt en allemaal enorm groot! Wat een karwei. De Amerikaanse dames maken ook grote maar veelal met de machine en met grote patronen. Het werd ons al snel duidelijk dat wij in Nederland zo 'gek' nog niet zijn met ons werk: kleiner en fijner.... Afijn het is interessant om te zien en we gaan uiteraard de andere ook nog bekijken..

We gingen terug naar ons hotel, het weer betrok en de nacht verliep met enorm veel regen en onweer.